28η Οκτωβρίου επί τελειωμάτων.

Ξαφνικά οι εθνικές εορτές μοιάζουν λίγο περίπλοκες , όχι επειδή όλοι γιορτάζουν ή επειδη είθιστε η πατριωτική μας συνείδηση να ξυπνάει μετά απο μια βαθιά περίοδο στασιμότητας και αδιαφορίας, περισσσότερο συμβαίνει διότι μετά απο καιρό βρισκόμαστε με φίλους, διασκεδάζουμε, βρίσκουμε κάτι απο τον χαμένο μας εαυτό.

Τι είναι ομως αυτό που μας κάνει να αποφεύγουμε τις πραγματικές σκέψεις...

Μήπως είναι οι έξαλοι ρυθμοί τις καθημερινότητας μας ή μήπως στην πραγματικότητα ήμαστε εμείς οι ίδιοι που καταφέυγουμε σε πλασματικές ικανοποίησεις και καλύπτουμε τις εν γένει ανάγκες μας με υλικές που διατηρούν την ουσία της ευτυχίας σε υψηλά επίπεδα για ένα επιθυμήτο διάστημα και έπειτα επιστρέφουμε στην στρεβλή και ανιαρή μας πραγματικότητα..Αναρωτιέμαι ποτέ γελάσαμε τελευταία φορά με την ψυχή μας, αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνω να βρω κάποια απάντηση σε αυτό το ερώτημα γιατί οι περισσότεροι απο εμάς, απο τους ανθρώπους που αγαπώ ή νομίζω οτι με ενδιαφέρουν είναι υπερβολικά απασχολημένοι με την απαιτητική τους ρουτίνα και...ξεχνάμε να μιλήσουμε, να επικονωνίσουμε πραγματικά .Ετσί λοιπόν καταλήγουμε όλοι μας να κάνουμε μηχανικές κινήσεις, επιβεβλημένες σχεδόν απο τον κοινωνικό μας περίγυρο.

Εντούτοις, θέλω να καταλήξω στην απερίγραπτη μοναξιά που αντιλαμβάνομαι διαρκώς σε αυτήν την πόλη,με φίλους , με άγνωστες περέες, σε στέκια,σε σπίτια, στη ζωή γενικότερα. Ζώ σε μία απο τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου, όχι γιατί κοσμήται απο υπέρλαμπρα κτίρια αρχιτεκτονικής αξίας ή πολυόροφους πύργους, στέγαστρα οικονομικών πολυεθνικών εταιριών αλλά διοτί στην Θεσσαλονίκη σε οποιο στενό και αν βρεθείς αν κλείσεις τα μάτια σου θα αφουγκραστείς τον Βαρδάρη θα βρείς τον δρόμο για να βγείς στην Λεωφόρο Νίκης. Θα δείς τον Θερμαικό και θα ακούσεις τις φωνές των παιδιών που περπατούν στην παραλία, θα δείς τους εφήβους να κρατιούνται χέρι χέρι και τους πολυάσχολους να διακπόπτουν το πιέστηκο τους πρόγραμμα για να πιούν ένα ζεστό εσπρέσσο απέναντι απο τον Λευκό Πύργο. Όλα αυτά συμβαίνουν γιατί όσο και αν διαστρεβλωθήκαμε απο τα εισαγώμενα πρότυπα ζωής και συμπεριφοράς στην Θεσσαλονίκη δεν μπορείς να ξεχάσεις το πόσο πραγματικά άνθρωπινος είσαι εσωτερικά, μολονότι όλα σε οδηγούν προς άλλη κατεύθυνση. Θα υπάρχει πάντα η γειτονιά, μια παρέα απο τα παλιά και πάνω από όλα μια ζεστή αγκαλία για τις κρύες μέρες του Οκτώμβρη. Ετσι λοιπόν με κάθε αφόρμη, πόσο μάλλον σε μία εθνική εορτή μπορείς να θυμάσαι τον τόπο που σε γέννησε και σε μεγάλωσε και πολύ πειρσσότερο όλους αυτούς που θυσίασαν έστω και ένα μικρό κομμάτι του εαυτού τους για να βλέπεις σήμερα τον ήλιο απο τα Κάστρα της πόλης αυτής. Ακόμα και αν δεν ξέρεις τι γιορτάζεις μπορείς απλώς να σκεφτείς και να είσαι σίγουρος πως δεν είσαι μόνος !